De eerste week

Na een reis van meer dan negen en een half uur was ik dan eindelijk in Paramaribo. We moesten nog eerst 2 uur in de rij staan om ons Visa te laten zien en ik kreeg mij dus toch een klap van de hitte. Er kwam een taxichauffeur naar ons toe, meteen bord in zijn hand, waar onze namen op stonden. Hij had een aantal tatoeages en een gouden tand en ik dacht "wat is dit nou weer voor iemand. Maar de beste man begroette ons zo enthousiast dat mijn vermoeidheid gelijk verdween. Het was een geweldige vent. Toen we bij ons appartement aankwamen werden we vriendelijk begroet door moeke (onze huisbazin). Ik noem haar moeke omdat ze ons echt als haar eigen kinderen behandeld.

De dag erna gingen we Paramaribo verkennen. Ik was op pad met vijf vrouwen. Onderweg werd ik door verschillende Surinaamse mannen aangesproken. Ze zeiden dat ze groot respect voor mij hadden en of ik de vrouwen niet wilde delen. Ik heb me kapot gelachen. Ik was de vijf vrouwen na een hele dag echt beu. Ze hebben het toch over andere dingen en ik ben in meer winkels geweest die dag, dan dat ik normaal in een jaar ben geweest (dit kan ook aan mij liggen). Het deed mij dan ook goed om mijn huisgenoot Sjors te ontmoeten.

De dag erna heb ik kennis gemaakt op mijn stageschool. Deze scholen verschillen nogal ten opzichte van Nederlandse middelbare scholen. Ten eerste zingen ze voordat de school begint het Surinaamse volkslied en hijsen ze de vlag op. de scholen hebben geen ramen maar alleen maar tralies (vanwege de hitte) en wie SMART borden verwacht, komt bedrogen uit. Er staat alleen maar een krijt bord. Na deze ontmoeting raakte ik aan de praat met een winkelbaas. Hij vroeg of ik voetbal. Ik zei dat ik voetbal. Hij vroeg aan mij of ik die avond mee wilde voetballen . ik dacht dat hij het over een vriendschappelijk partijtje had, bleek het dat ik bij een Surinaamse voetbalclub ga voetballen. Ik moet drie keer per week trainen en op zaterdag moet ik een wedstrijd voetballen. Het tenue van de club is een oud shirt van MVV (Maastricht dus). Dus Limburgs. Kijk die mensen snappen het. Limburg is toch ook een stukje paradijs in Nederland (en een soort kolonie) van Nederland.

Zondag gingen we naar White beach, dit is een kunstmatig strand aan een rivier. Het stukje rivier waar je kunt zwemmen is afgezet met netten, omdat er piranha's zwemmen. Die dag waren we met Sjors zijn capoeira's team. Erg relaxte mensen en heel gastvrij. Sowieso is Suriname erg gastvrij, daar kan Nederland nog een puntje aan zuigen en hier heerst toch echt wel flinke armoede.